sieczne
Encyklopedia PWN
rzemiosło zajmujące się wyrobem, oprawą i ostrzeniem mieczy, szpad, szabel, pałaszy i innej broni siecznej, a także oprawą kling i dorabianiem do nich jelców, głowni i rękojeści;
broń obuchowo-sieczna;
mat. nierówność wyrażająca warunek wypukłości funkcji: mówi się, że funkcja f, określona w pewnym przedziale [a, b], spełnia w tym przedziale n.J., gdy dla dowolnych punktów x, y przedziału [a, b] i dla dowolnej liczby t ∈ [0, 1] zachodzi warunek f((1 – t)x + ty) ≤ (1 – t)f(x) + tf(y), który oznacza, że wszystkie punkty łuku wykresu zawartego między punktami P(x, f(x)) i Q(y, f(y)) leżą poniżej odcinka siecznej PQ lub na tym odcinku.
mat. twierdzenie geometrii rzutowej: proste zawierające przeciwległe boki sześciokąta wpisanego w stożkową przecinają się na jednej prostej, zw. prostą Pascala;
pendent
dwa rzemienie zwisające od pasa, służące do zawieszania siecznej broni;
[łac.],
